20 mrt Geboortereportage Shawn Cameron – Ziekenhuisbevalling in Hoogeveen, Drenthe
Een aantal maanden geleden werd ik benaderd door de broer en schoonzus van Angelique met de vraag of het ook mogelijk was om een geboortereportage cadeau te geven. Zij vonden de geboortereportages mooi en wisten dat Angelique dit wel wilde. Toen zij Angelique hadden verteld dat ze de geboortereportage van hen kreeg als cadeau, spraken we af bij Angelique thuis toen zij 35 weken zwanger was. De babykamer was al bijna klaar op dat moment en de kinderwagen stond al in de gang. Angelique vertelde er trots over en liet een aantal echo’s zien van de baby, veelal met zijn – want het zou een jongetje worden – handjes voor zijn gezichtje. De naam wilde ze alleen nog even geheim houden.
Dit werd haar eerste kindje, dus extra stoer dat ik bij haar bevalling aanwezig zou mogen zijn. Op de vraag of er dingen waren die ze juist wel of niet graag vastgelegd wilde hebben, antwoordde ze dat ze vooral bepaalde dingen niet wilde zien, doelend op niet-charmante foto’s. Verder momenten vastgelegd zoals ze zijn, niet geposeerd. Precies zoals de bedoeling is.
Na deze kennismaking met Angelique hielden we contact en even werd het spannend toen ik op 6 februari – Angelique was toen 36 weken zwanger – een berichtje kreeg van de schoonzus van Angelique dat zij door moest geven dat Angelique in het ziekenhuis lag met 2 cm ontsluiting en weeën. Maar in het ziekenhuis dachten ze dat de bevalling niet door zou zetten. Normaal gesproken hou ik mijn spullen gereed vanaf de 38e week zwangerschap, dus ik besloot de spullen om mee te nemen naar de geboortereportage maar klaar te zetten. De volgende dag kreeg ik een berichtje dat ze toch weer naar huis mocht en de bevalling toen niet door zou zetten. Toch was er best een kans dat de kleine te vroeg zou komen.
Op woensdag 20 februari kreeg ik rond 10 uur ’s ochtends weer een berichtje van Angelique, haar vliezen waren gebroken en ze zou me op de hoogte houden. Tegen de avond had ik nog niets gehoord, maar rond kwart over 12 ’s nachts ging de telefoon. Het was de moeder van Angelique die me vertelde dat ze naar het ziekenhuis gingen en de bevalling echt ging beginnen. Dus direct de spullen pakken en richting ziekenhuis rijden, waar de moeder van Angelique me op de afdeling stond op te wachtten. Angelique zat op dat moment in bad met haar zus en verloskundige aan haar zijde. Na even zachtjes gedag gezegd te hebben gingen haar moeder en ik naar de kamer waar ik kennis maakte met de aanstaande vader. De kleertjes voor de kleine werden alvast klaargelegd door de zus van Angelique waarna de verloskundige deze om een paar kruiken deed die in het bedje lagen. Zodat de kleine lekkere warme kleertjes aan zou krijgen.
Angelique had in eerste instantie in bad gezegd een ruggenprik te willen, maar eenmaal een tijdje terug op de kamer besloot ze uiteindelijk dit niet te willen. Ze zou de bevalling zonder pijnbestrijding doen. Haar zus gaf tijdens de weeën in eerste instantie tegendruk in haar rug, wat na een tijdje overgenomen werd door de aanstaande vader van de baby. De weeën kwamen steeds sneller na elkaar en de bevalling zou niet lang op zich laten wachten. En tegen kwart voor 3 ’s nachts kon ze met het persen beginnen.
De zus van Angelique hielp goed door samen met de verloskundige een been van Angelique vast te houden en een been in haar zij te zetten om Angelique te helpen. Ondanks dat Angelique het prettiger vond haar benen zelf vast te houden, bleef haar zus de hele tijd naast haar zijde staan. Ook de aanstaande vader week geen moment van haar zijde en bij iedere wee hield hij het hoofd van Angelique vast tijdens het persen. En gaf hij Angelique zo nu en dan wat drinken, wat Angelique in eerste instantie helemaal niet wilde. Want op de vraag van de verloskundige of Angelique wat wilde drinken, antwoordde ze “Nee, ik wil dit gewoon even doen”. Een geweldige uitspraak die haar doorzettingsvermogen en kracht duidelijk naar voren liet komen. En wat deed ze het geweldig! Angelique bleef rustig doorademen en ging met de bevalling om alsof ze dit al vaker had meegemaakt. En dan vroeg ze ook nog of ze harder haar best moest doen. Waarop de verloskundige – terecht – “nee joh” zei. Ze deed het hartstikke goed!
Om 04.28 uur was het dan zover, hun zoontje Shawn Cameron werd geboren! Met zijn rug naar de camera toe kwam de kleine Shawn ter wereld en werd hij op de borst van zijn moeder gelegd. Een prachtig moment, waar Angelique binnen een fractie van een seconde tranen van geluk in haar ogen had staan bij het zien van haar zoon. Shawn had direct al een bos zwarte krulletjes, maar dit was met een vader en moeder met krullend haar natuurlijk te verwachten. Hij kreeg direct een mutsje op van het ziekenhuis en de navelstreng werd doorgeknipt door Angelique zelf. Daarna mocht de kleine Shawn nog even lekker bij zijn moeder liggen en werd hij trots bekeken door zijn moeder, vader, oma en tante.
Na een tijdje kwamen de verloskundigen terug in de kamer om Shawn na te kijken en te wegen. Kleine Shawn bleek helemaal gezond en werd door zijn tante aangekleed. Hierna mocht Shawn met zijn vader en zijn oma op de foto, waarna hij weer bij zijn moeder mocht liggen. Hierna besloot ik om weer naar huis te gaan. De moeder van Angelique vertelde dat Angelique echt haarzelf was geweest en Angelique bevestigde dat ze het fotograferen helemaal niet vervelend had gevonden en er weinig van gemerkt had. Hoewel dit mijn doel is, blijft het natuurlijk goed om te horen!
Angelique, bedankt dat ik de geboorte van Shawn Cameron vast heb mogen leggen. Wat deed je het geweldig! Heel veel geluk gewenst met Shawn. En natuurlijk ook de broer en schoonzus van Angelique bedankt voor het geven van dit bijzondere cadeau!
Referentie:
“Van mijn allerliefste broertje en schoonzusje kreeg ik deze fotoshoot voor de geboorte van Shawn. Ik stond er meteen open voor, want ik wilde deze belangrijke gebeurtenis in mijn leven mooi vastleggen. Tijdens een gesprek heb ik meteen laten weten dat ik absoluut geen “platte” foto’s wilde. Iedereen moet ze kunnen zien. Gelukkig begreep Miranda mij meteen en liet weten dat die foto’s niet zouden worden gemaakt. Toen op 20 februari de vliezen braken en ’s avonds de weeën begonnen heb ik er totaal niet over nagedacht om Miranda te bellen. Gelukkig was mijn moeder er om dat over te nemen. Toen Miranda in het ziekenhuis was aangekomen, liet ze op een hele relaxte manier weten dat ze er was. Even een klein praatje gemaakt en daarna ging zij haar dingetjes doen. Rond 1 uur begon bij mij een weeenstorm. Ik was op dat moment helemaal in mijzelf gekeerd en heb totaal niet meegekregen dat zij er was om foto’s te maken. Wat ik echt super vond. Zo kon ik heel relaxed blijven en zijn echt de mooiste foto’s genomen. Na de geboorte van Shawn is ze nog een poosje gebleven om de eerste momenten vast te leggen. Hele mooie en pure foto’s zijn dat geworden. Ik was/ben echt super blij met dit cadeau. Bij een eventueel volgend kindje zou ik dit zeker weer doen! Bedankt Miranda!” Angelique
Sorry, het is niet mogelijk om te reageren.